[SF GOT7 ] สุดท้ายก็ต้องยอม #bnior #2jae

ข้อมูลเบื้องต้น

ลงต่อจนจบแล้วนะ 
จิมๆ >> http://writer.dek-d.com/kuwheng/writer/viewlongc.php?id=1265439&chapter=1




IM JAEBOM x PARK JINYOUNG

เปิดเพลงแล้งฟังไปด้วย 
มาติดแทก #ฟิคสุดท้ายก็ต้องยอม


แต่ถึงฉัน พูดว่าไม่ยอม ก็ไม่ได้ช่วยอะไร 


 

ขอบคุณที่ติดตามและคอมเม้นนะค่ะ 
เจอกันโอกาสหน้าค่ะ จุ๊บ ส่งจูป <3

｡SYDNEY♔

เนื้อเรื่อง

“โอเคครับ ดีครับ”

“เปลี่ยนท่าครับ หันนิดนึงครับ”

“ดีมากครับ ขอบคุณครับจูเนียร์”

“คนต่อไปเจบี”  ผมเดินออกมาสลับกับเจบีฮยองที่เดินเข้าไปหน้ากล้องเพื่อถ่ายภาพต่อจากผม  วันนี้มีถ่ายแบบนิตยสารครับ ตอนนี้เป็นการถ่ายแยกเดี่ยวของแต่ละคน ผมออกมาหยิบน้ำ ก่อนจะเห็นเจ้าตัวอ้วน ยองแจ เด็กจีเนียสของเรานั่งมองเจบีฮยองที่กำลังถ่ายแบบตาแป๋วเชียว

ผมมองตามยองแจที่มองเจบีฮยองอยู่ โพสท่าซะหล่อเลยครับแหม่  ผมนึกถึงเมื่อก่อนที่เรามาเจอกันในงาน ออดิชั่นเข้าเป้นเทรนนี่ให้สังกด JYP entertainment เราเดินไปส่งใบสมัครให้พี่ทีมงานพร้อมกัน แต่พอพี่ทีมงานเห็นใบสมัครแล้วเงยหน้ามาพูด

‘ต้องออดิชั่นเป็นทีมอย่างน้อยสองคนนะครับ’

‘เดี่ยวไมได้หรอครับ ผมถามออกไป’  ผมตั้งใจมาออดิชั่นมากจริงๆ ถ้าไม่ได้ออดิชั่นคงมาเสียเที่ยวแย่จริงๆ

‘นายก็มาคู่กับฉันสิ’

ตั้งแต่วันนี้แหละครับที่เรารู้จักกัน ตอนนั้นผมยังงงอยู่เลยครับ ไม่ทันได้คิดแต่ด้วยความที่อยากออดิชั่นมากเลยตอบเออออไปก่อน ตลอดเวลาของการฝึกที่ห้องซ้อมระหว่างเตรียมตัวออดิชั่นผมไม่ยากบอกว่าเจบีฮยองนี่ขี้เกียจครับ ไม่ค่อยซ้อมแต่พอซ้อมก็จริงจัง อารมณ์ ขึ้นๆ ลงๆ ผมละกลัวครับ

แต่ประกฎว่าการออดิชั่นครั้งนั้นผมกับแจบอมฮยองก็ได้ที่หนึ่งมาครับ และได้เข้ามาเป็นเทรนนี่สังกัด JYP ไม่คิดเลยครับว่าจากคนไม่รู้จักกัน เราจะสนิทกันมากขนาดนี้

จนในที่สุดวันที่เราได้เดบิวด์ก็มาถึง พวกเราเดบิวด์เป็นศิลปินคู่ในชื่อ JJ Project  แต่มันไม่ปรี้ยงครับ ผมกับแจบอมฮยองรู้สึกแย่นิดหน่อย แต่ต่อมาพีดีนิมก็บอกว่าให้เราฝึกร่วมกับเทรนนี่อีก 5 คน 4 คนนี่รารู้จักกันดีครับ เพราฝึกร่วมกันมาเป็นปี ยกเว้น เด็กจีเนียสคนนี้หล่ะ ยองแจ เด็กที่เข้ามาฝึกได้แค่เดือนเดียว ก็ได้เตรียมตัวเดบิวด์ พร้อมกัยเวลาอีก 6 เดือนที่เราฝึกร่วมกันเพื่อออกอัลบั้ม หกเดือนที่ทำให้เราสนิทกันมากขึ้น และทำให้ผมได้รับรู้ว่า ยองแจได้ทำให้แจบอมฮยองที่ผมรู้จัก เปลี่ยนไปทีละนิด ทีละนิด จนเป็นคนละคนที่อ่อนโยนไม่อารมณ์ร้อนหมือนเมื่อก่อน 

‘จินยอง จินยอง เหม่ออะไร มาถ่ายเซตรวมเซตสุดท้ายเร็ว’  แจบอมฮยองเรียกผม แต่เป็นเพราะผมไม่ตอบรับเลยเข้ามาลากผมไปเข้ากล้องกับอีก 5 คน

ผมมองตามแผ่นหลังของผู้ชายคนนี้ คนที่ผมรู้จักก่อนที่ใจจะเต้นเร็วแต่ก็เจ็บไปพ้อมๆกันเพราะผมรู้สึกว่ายิ่งนานมากขึ้นเรื่อยๆ แผ่นหลังนี้กลับค่อยๆห่างผมไปเรื่อยๆ

‘พวกเรา GOT7  ขอบคุณที่ทำงานหนักนะครับ’  ตอนนี้พวกเราเพิ่งถ่ายทำคัมแบคเสตจของอินกิกาโย่เสร็จครับ  เย็นนี้จะมีมีตติ้งแฟนครับ

‘ฮยองหนาว กอดหน่อย’ ผมได้ยินเสียงยองแจเรียกแจบอมฮยอง ก่อนจะขอกอดด้วยน้ำเสียงและท่าทางอ้อนๆ น่ารักมากครับ ถ้าเป็นผมก็คงเคลิ้มไปตามๆกัน คงจะวิ่งไปกอดแบบไม่คิดเลยครับ แต่ภาพที่มันกำลังจะเกิดขึ้นผมคิดว่ามันคงบาดตาบาดใจผมมากครับ  ผมจึงรีบหันมาอีกด้านก็เจอมาร์คฮยองที่มองผมอยู่ มาร์คฮยองมองผมอย่างเห็นใจแต่ไม่พูดอะไร มาร์คฮยองดูออกว่าผมชอบใคร

‘เห้ย’ เสียงแจบอมฮยองดังขึ้นครับ ผมรีบหันไปมอง จริงๆก็ไม่อยากหันหรอก แต่คนที่เราชอบ แค่ได้ยินเสียงเราก็หันไปมองแล้วจริงมั้ยครับ

‘จะกอดทำไม  ฮ่าๆ’ เจ็บครับ เจ็บมาก แจบอมฮยองตะโกนออกมาทั้งๆที่ทั้งสองคนเกือบจะกอดกันแล้ว แฟนคลับกรี๊ดกันใหญ่เลย จีเนียสของผมทำท่าเขิลจลกๆ น่ารักจริงๆ ถึงผมจะชอบแจบอมฮยองมาแค่ไหน และรู้อยู่แก่ใจว่าแจบอมฮยองชอบยองแจมากแค่ไหน แต่จีเนียสก็คือจีเนียสเค้าคือน้องที่ผมรักและตั้งใจจะดูแลตั้งแต่เห็นครั้งแรก เค้าน่าเอ็นดูมากจริงๆไม่แปลกหรอกที่แจบอมฮยองจะดูแลไม่ห่าง ไม่เหมือนผมที่ทำเองได้ทุกอย่างแล้วจริงๆ

กลางดึก

หิวน้ำจังครับ  เสียงห้องเด็กๆจอมซนด้านนอกเงียบไปแล้ว สงสัยจะหลับกันแล้ว ผมรู้สึกหิวน้ำ เลยลุกจากเตียงค่อยๆย่องออกมาไม่ให้รบกวนเด็กที่หลับกันอยู่

“จินยอง”

“แจบอมฮยอง”  ผมชะงักมือที่กำลังเปิดประตูตู้เย็น ก่อนจะเงยหน้ามองแจบอมฮยองที่เพิ่งเดินเข้ามา

“วันนี้ร้องไห้ทำไม”  ผมเงียบ มองฮยองที่ต้องการคำตอบจากผม เค้าจ้อง จ้องจนเห็นความห่วงใย ผมรับรู้เลยว่าตาผมค่อยๆแดง รู้สึกเหมือนน้ำตากำลังเอ่อขึ้นมาอีกรอบ  เค้าจะเคยรู้มั้ยว่าทุกครั้งที่เค้ามอบความห่วงใยให้ มันเหมือนเค้าให้ความหวังผม ความหวังลมๆแล้ง

แหมะ

แหมะ

“เห้ย ร้องทำไม อย่าร้องด” แจบอมฮยองรีบเข้ามากอดผมก่อนจะค่อยยกมือมาเช็ดน้ำตาที่ไหลมาเต็มแก้มผม

ผมได้แต่เงียบ แต่รีบเอามือไปปัดมือฮยองออก ขอโทษนะฮยอง ผมได้แต่บอกในใจ ถ้าพูดอะไรออกไป ปากผมคงจะสั่น ห้องนี้คงจะเต็มไปด้วยเสียงสะอื้นและเสียงร้องไห้

“เห้ย ทำอะไรกันอ่ะ” มาร์คเดินเข้ามาเห็นพอดีก่อนจะตะโกนด้วยเสียง ดังขนาดนี้เด็กๆคงตื่นแล้ว ผมรีบเบี่ยงตัวออกจากแจบอมฮยองแล้วมายืนข้างมาร์ค

“ไปนอนห้องเรานะจินยอง”

“อือ” ผมเดินตามมาร์คเข้าไปที่ห้องของมาร์ค เห็นแจ๊คสันที่นั่งงัวเงีย สงสัยเพิ่งตื่นเพราะเสียงดังดังของมาร์ค

“เรื่องนี้อย่ามายุ่งนะมาร์ค” แจบอมฮยองเข้ามากระชากผมพร้อมกับคว้ามือด้านที่มาร์คจับอยู่ไปจับ ผมพยายามขัดขืน ผมไม่ไหวแล้ว น้ำตามันไหลไม่หยุด ผมเก็บเสียงสะอื้นไมไหวแล้วนะฮยอง

“พะ  พะ  พอ .. อึก” ผมพยามยามเก็บเสียงสะอื้นอีกครั้ง ผมอยากบอกให้แจบอมฮยองพอแล้ว ไปนอนได้แล้ว มันไม่มีอะไร แต่พูดไม่ออกจริงๆ

“เกิดอะไรขึ้น เฮ้ย ฮยองใจเย็น” มาครับมาครบเลย แบม ยูค และคนสุดท้ายที่วิ่งมา ยองแจครับ ผมไม่อยากให้น้องๆเห็นผมร้องไห้ ทั้งๆที่ยองแจตื่นยากมากๆ ก็ยังตื่นขึ้น เสียงมาร์คคงดังจริงๆ แบมกับยูคนี่รีบเข้ามาดึงแจบอมฮยองออก เพราแจบอมฮยองท่าทางหัวเสียมากตอนนี้ ยองแจคงทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยเห็นแจบอมฮยองอารมณ์เสียมากขนาดนี้ ปกติถ้าโกรธก็จะโกรธเล่นๆ คงไม่เคยเห็นโหมดดาร์กเหมือนผมที่รองรับอารมณ์แจบอมฮยองมาตลอดหลายปีที่รู้จักกัน 

“พวกแกไม่ต้องมายุ่ง มึงด้วยไอมาร์คอย่ามายุ่ง  จินยองเป็นอะไรบอกมา ทำไมบอกไอมาร์คได้ บอกคนอื่นได้แต่ไม่บอกกู ไม่เห็นกูเป็นพี่แล้วใช่มั้ย กูที่อยู่กับมึงมาตลอด”

“ปะ ปล่อย ปล่อยผมก่อน ผมเจ็บ แล้วผมก็บอกไปแล้วว่าเหนื่อย เจ็บคอ ไม่สบาย แล้วมันปวดหัวมากเลยร้องออกมา”

“ถึงกูจะซื่อบื้อแต่อย่าคิดว่ากูโง่นะจินยอง”

“ฮยอง ผมไม่เป็นไรจริง”

“ฮยอง ใจเย็นๆ” เสียงหวานหวานของยองแจดังขึ้น แจบอมฮยองคลายแขนออกจากผมนิดหน่อยแต่ยังจับอยู่ นี่ไงครับความแตกต่าง แค่ยองแจพูดเค้าก็ลดอารมณ์โกรธลงแล้ว แล้วผมจะพูดอะไรได้อีก

“จินยอง บอกมา”  เสียงเจบีฮยองที่กดต่ำ ทุกคนเงียบ ผมไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ มาร์คมองหน้าผมเหมือนจะบอกให้ผมพูดสักที มันถึงเวลาแล้ว แต่ไม่ ไม่ได้นะ ผมไม่อยากเสียฮยองไป ไม่อยากผิดใจกับยองแจ ยังไงผมก็รักยองแจมากจริงๆ

“ย่าห์!!!! บอกว่าพูดไง” แจบอมฮยองตะโกนออกมากเหมือนหมดความอดทนกับความเงียบ

ผมเงียบต่อไป ไม่ยอมพูดอะไร แต่เหมือนเป็นการปลุกอารมณ์แจบอมฮยองให้ร้อนกว่าเดิม

“บอกมาสิจินยอง เราไม่ได้เป้นพี่น้องกันแล้วหรอ”

“ทำไมบอกมร์คได้ ทไมบอกฮยองไม่ได้  เสียงฮยองอ่อนลง เค้าคงเป้นห่วงผมจริงๆ”

“ทำไมล่ะจินยอง”  เสียงแจบอมฮยองสั่นขึ้น เค้าโกรธ โกรธจนร้องไห้  มันเคยเป็นแบบนี้ครึ้งนึง ตอนที่ซ้อมและผมขาเคล็ดแต่ไม่ยอมบอกเค้า ดื้อซ้อมต่อจนมารู้ตอนหลังและหมอให้ใส่เฝือกเผื่อไว้ก่อน ตอนนั้นเค้าร้องไห้กับผม ร้องเพราะโกรธและตะโกนว่าผมต่างๆนานา แต่สุดท้ายเค้าก็ซ้อมน้อยลง ใส่ใจสุขภาพของผมมากขึ้น

“เด็กดื้อ”  น้ำตาของผมกับเค้าค่อยไหลๆ ท่ามกลางความเงียบ ทุกคนไม่อยากพูดอะไร บรรยากาศที่น่าอึดอัด

“เด็กดื้อ ปาร์คจินยอง!!!”

“ผมชอบฮยอง”  ผมตะโกนใส่หน้าแจบอมฮยองที่ตะโกนใส่ผมก่อน ฟิวส์ขาดครับนะจุดจุดนี้ ผมรีบวิ่งเข้าห้องไป  มาร์คกับยูคยอมรีบวิ่งมาดูผม 

“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร” มาร์คกอดปลอบผมพร้อมลูบหลัง

“ไม่เป็นไรนะครับ”  ผมยิ้มตอบยูคยอม มักเน่ตัวยักษ์ที่ได้แต่พูดปลอบผมพร้อมกับยิ้มน่ารักน่ารักที่ทำให้ผมยิ้มตาม  เด็กตัวโตที่โตแต่ตัวคงไม่รู้จะปลอบผมยังไง มาร์คกอดผมไว้ ผมร้องไห้ไปกับความเงียบ

-                   จบ -

 ตอบ เจน
เหวง : เนียร์มาร์คมาเบาเบา มาร์คผู้เข้าใจเนียร์เสมอ